9 Nisan 2017 Pazar

''ANNEM HAKLIYMIŞ''

Evin huzuru kaçar da artık o ev eskisi gibi olmaz ya... Gidesiniz gelir başka bir yere. En yakın kaçış yolu da üniversitedir. Başka şehirde okuma hayalleri süsler kafanızı, kaçıcam gidicem dersiniz. O kapılar düşünmeden çarpılır, evdeki her sorun kaçıp gitme duygunuzu besler. Lise bütün zorluklara rağmen zamana yenik düşer-geçer, sınav zamanı yaşanan ekstra stres kavgaları da beraberinde getirir. Sınavlar açıklansa da tercih yapsam diye beklemeye başlanır. Ailenizin yanı dışında çoğu yeri yazarsınız ve sonunda istedğiniz olur. Benim bu isteğim 1 buçuk yıl sonra oldu. Peki istediğim gibi mi oldu? Tabii ki hayır. Temizlik, yemek ya da çamaşır sorun değildi benim için benim için sorun ne kadar kavga edersek edelim, ne kadar birbirimizin canını yakarsak yakalım yanımda olan ailemin artık yanımda olamamasıydı. Çarptığım kapılar, düşünmeden sarf ettiğim onca kelime... Hepsini düşünmeye bol bol vaktim oldu öğrenci evimde ve henüz 1 ay olmuşken. Gece tek başıma yatağıma girdiğimde kafama dank etti. Okuldan eve aç bir şekilde gelip hemen ne yemek yapabilirim, ondan önce yemeklik malzemem var mı diye düşünürken bulduğumda kendimi anladım. Ama bunlarda sorun değildi. Yemeğimi 1 gün önce hazırladım, çamaşırlarımı uyanır uyanmaz yıkadım okula gitmeden astım, 2 gün de 1 süpürdüm evi. Haftada 2 defa her yeri temizledim. Programım güzelce işlemeye başladı. Evde de yaptığım şeyler olduğu için çokta zorlanmadım. Her gece yayları sırtıma batan yatakta yatarken aklımda dönüp duran tek düşünce hala çözüme kavuşmamıştı ve kavuşmayacaktıda. Kalbim kırıldığında kimin kucağına yatıp ağlayacaktım? Annemin söylediklerini hatırladım, her gün telefonda tekrar ettiği sözleri. Aynı Nil Karaibrahimgil'in 'Benden Sana' şarkısındaki gibi. ( https://www.youtube.com/watch?v=Cqzs2OfOX80 ) Bu zamana kadar sorunlarımı tek başıma hallettim fakat ailemin evindeki güvenle aldığım güçle. Tamam o evde bir çok sorun da yaşadım, özgürlüğüme düşkünlüğümdendi çoğuda yine de dışarıdaki pisliklerle savaştıktan sonra sıcak bi sığınağım vardı. Bunun hissi bile bana güç veriyordu. Annemin sözleri hala bana yön ve cesaret verse de, her konuda ki haklılığı beni mahçup duruma düşürüyor. Öyle bir şey olmaz dediğim her ne varsa öyle oluyor.

'Kalbini çok fazla kırmak isteyen olucak, bunu başarıcaklar da, sen dik dur ve çizginden vazgeçme.'

Kalbim kırıldı, göz yaşlarım sel oldu, ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi yoluma devam ettim. Kendimden/karakterimden ödün vermedim.

'Her şeye kafanı takıp derslerini ihmal etme. Hepsi gelip geçici başarın kalıcı.'

Özür dilerim anne, maalesef her şeyi kafama taktım ve sorunlarım beni boğarken derslerimle ilgilenemedim.

Ve bunun gibi onlarca haklı cümle. Annemi yavaş yavaş anlamaya başladım. Anne olunca anlarsın dediği şeyleri de muhtemelen o zaman anlıycam. Evi her gün temizlememize laf ederdim tertemiz diye, anlıyorum ki her gün temizlediğimiz için öyleymiş. Şimdi 3 gün temizlemesem toz yuvası oluyor ev. Ev'i basan karıncalardan üzülmesin diye bahsetmedim ama evin sorumlulukları gerçekten fazlaymış. Evdeki düzeni bozmamaya çalışırken dışarıya çıkamıyorum. Tamam sende amma abarttın ne güzel özgürsün diyenleriniz vardır. 1 buçuk ay önce bende böyle diyordum. Henüz her durumdan para koparmaya çalışan ev sahipleriyle tanışmamıştım, çıkar peşinde koşan insanları bu kadar yakından görmemiştim. Elimde süpürgeyle karıncaları her saat toplamamıştım hiç. Bu sorun için ev sahibini aradığımda 'Ne olacak tozları var al koy geçer' cevabıyla karşılaşmamıştım. Ev de babam biz dokunmadan hallederdi.
Çamaşır makinemi ayaklanıp giderken görüp ilerlemesin diye tutarken sesleneceğim bi babam ya da annem yoktu evde. Sıkma işlemi bitene kadar tuttuğum çamaşır makinesini daha sonra kontrol ettim. Ev sahibi doğal olarak takmamıştı pek. Benden öncekiler makinenin içine etmişler. Çakmak, tahta parçası gibi şeyler çıkarttım içinden. Her yıkamada sıkmaya geçtiği an oturup başında bekliyorum makinenin. Gece çıkan her sese uyanıyorum, kapılarımı 3-4 defa kontrol edip, kilitliyorum. Yanımda olan tek kişiye de sonsuz teşekkür ediyorum. Ailem yerine koyduğum kişiye. Beni kırdığında annem haklıymış desem de,,, 
Gittiğimiz yere varmayı öğeticek annelerimiz/babalarımız, cümleleriyle yol göstericekler bize. Karşı gelip saptığımız her yoldan geri dönücez, Yine de karşı gelmeye devam edicez tabii. Önemli olan da bunun farkına varıp geri dönmemiz zaten. Ne olursa olsun yanımızda sadece ailemiz kalıcak, diğer insanlar yakıp yıkıcak ve gidicekler.


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Nil Karaibrahimgil - Benden Sana

1 yorum:

Öne Çıkan Yayın

'ELALEM NE DER?'

Eminim sizin de annenizin, babanızın, akrabalarınızın sizin çok heveslendiğiniz bir şey için, sizi engellediği zamanlar olmuştur. Çünkü '...