'ESKİSİ GİBİ'

İnsanların, aşkların, sevgilerin, davranışların gerçek ve saf olduğu o eski zamanları o kadar çok özlüyorum ki. O hikayelere konu olacak kadar büyük aşklar, ihanetin olmadığı, insanlığın olduğu dönemler. Sevdiği ayağını burksa canı acıyacak adamlar, adam gibi adamlar. Onun sevgilisi var dendiğinde beslediği sevgiyi öldürenler. Şimdi evli adamlara, adam 'evliyim!' dese bile araba sileceklerine numara sıkıştıracak kadar pislik kadınlar, sevdiği kadını kendi elleriyle öldürüp başka kadınlara giden adi adamlar(!) var. İnsanlık kirlendi, hava kadar değişken bütün insanlar. Kimseye güvenemiyorsun, sır saklamak yok. En kötü zamanında 'pat' diye açığa çıkartmaktan hiç çekinmiyorlar.
Hepsinden ve  herkesten tiksiniyorum artık. Bu şehri değil, bu dünyayı terketmeliyim gibi geliyor. Eğitimimin üniversite basamağında daha da karaktersiz insanlara tanık oldukça şaşırmakla beraber, içimde bir soğuma oluyor. Bir kadının da bir adamın da aldatması o kadar basit ki artık. Tek yapmanız gereken geceyi bir bar konserinde geçirmek veya sahide. Ben istemiyorsam istemiyorumdur, sevmediğim insana dokunamam bile. Dokunmayı geç konuşamam. Fakat istemek önemli değil artık. Check-in at, ekle, mesajlaş, evine gelsin, odana girsin ve...  İnanın içim almıyor bunları.
Ben istiyorum ki eskisi gibi sevilelim, sevelim. Kimse kimsenin aşkına laf edemesin, başkasının sevdiğine dokunamayacak kadar sağlam karakterli olsun. Dokunsa da karşılık alamayacak kadar düzgün insanları bulsun. İlişki biter bitmez arkasında sevdiğini gözü yaşlarla dolu ölüme terkedip eğlenmeye, gezmeye, cebinde prezervatifle gitmesin. En acısı da bu ya, insan olan yapmaz bunu. Bırakın sevgiyi, aşkı hepsinden önce insanlık öldü. Bitti. İçimizdeki merhamet soldu, kurudu, çürüdü. Ben hiç tanımadığım insanlara üzülüp, yardım etmek isterken en çok tanıdığım insan bana hayatımın en berbat günün geçirtip, yanıma bile gelmeyecek kadar duygusuz, merhametten sıyrılmış. Sorsanız duygusal bütün herkes. 'Özür dilerim' demek, 'İyi misin?' Diye sormak bu kadar zor olmamalıydı.
Zaman geçiyor. Her sokak ayrı bir hikaye, her insan ayrı bir karakter taşıyor. Gökyüzü kadar gri yürekler. Aşklar sahte, sevgiler yalan. Yağmur bile temizleyemiyor bu kirli dünyayı. Yabancı bedenler de teselli bulmak moda, hiç tiksinmeden kendinden... Yenisi biter bitmez eskisine dönmek moda. Sana yazan, tek kelimen ile eve gelecek kişileri hayatının hemen içine almak kolay. İnsan olmaksa zor, çok zor.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://www.youtube.com/watch?v=Yx-ZbRrC-cw

https://www.youtube.com/watch?v=qAHl0T3NkXM

''O GECE''

Şişmiş gözlerimi zar zor araladım bu sabah. Günler sonra biraz olsun uyumuş olmanın tatlı sersemliği vardı üzerimde. Yorgana sımsıkı sarılmış olan ellerim uyuşmuştu, ellerimi serbest bıraktım, tüm vücudum yanıyordu. Sokaklar, evler günün ilk ışıklarıyla yavaş yavaş aydınlanmaya başlamıştı. Kuşlar gökyüzünde özgürce uçuyordu, kıskandım. Sanırım önümüzdeki hafta sırt çantamı alıp bir yerlere gitmeliydim, artık bunu hak etmiştim. Sorgulama yok, ısmarlama yok, ''Kanka fotoğrafımı çeker misin?'' yok, sen mi ben mi yok. Tek başıma. Bu şehirden uzaklaştıkça iyi olucam biliyorum. Bu şehri sevmek için bir sebep yok artık. Başka başka şehirlere uçmanın vakti geldi. Bu şehirden uzaklaştığım her dakika yaralarımı biraz daha sarıcam, daha fazla unutucam. Yeni yollar, yeni yerler keşfedicem. İki kişi planlı yolları ben 10 kişi gitmiycem, kafayı çekmiycem, eğlenmiycem. Ben kendi kendimi dinliycem, doğaya kulak vericem.

İçimdeki bu buruk hüznün yerini artık başka şeyler doldurmalıydı. Kendimi yeterince harap ettim. Bana bakan her yüz ne kadar solgun göründüğümden bahsetmemeliydi. ''İyi görünüyorsun artık!'' demeliydi. O gece 28'i 29'una bağlayan o gece bir çok şeyin farkına vardım. Belki de bu yüzden yaşamam lazımdı benim, yüzüme bakanlar bana acımamalıydı, sokak kaldırımlarında ağlamamalıydım artık. Haketmiyordum ben bunu. Haketmediğim şeyler yaşadım. Elimden geleni yaptım fakat ''Sondu bu içime attığım, bana yaptığın bu sondu.'' 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

O gece yattığım yerden dinledim etrafımdakileri. Perdeyi her açtıklarında farklı biri çıkıyordu karşıma. Biri damar yolu açarken, diğeri bileğimden kan alıyordu. Hayatımda ilk defa yaşadığım şeylerdi. ''Bileğinden kan alıcam ama daha fazla acıyacak, bir de tek seferde olmayabilir. İğneyi içeride gezdirmem gerekebilir.'' Cümlesini duyduktan sonra bi an durdum. Daha ne kadar acı çekebilirim ki dedim kendi kendime. Yavaşça bileğimi tuttu, solgun yüzümden olacak ki bayılacağımdan korktu. Bir süre bileğimi tutup baktı, eliyle dokundu, tek seferde olması için dakikalarca durdu, yutkundu, derin nefesler aldı. En sonunda 'Hazır mısın?' dedi. Çok fazla acı beklerken içimdeki daha büyük acıya odaklandım. 'Hiç bir şey hissetmiyorum' dediğimde çoktan iğneyi çıkartmıştı. Benim yüzümden bu kadar oyalanmasına üzülmüştüm, gördüğüm her ilgi bana çok büyük geliyordu çünkü artık. Hayat bana nazik davranmıyordu, tanıdığım daha doğrusu artık tanıyamadığım insanlar da öyle. Yüzüne baktım bir iki damla ter şakaklarından aşağıya doğru akıyordu. Kim bilir kaç saattir oradaydı. Yaşı 23'ten fazla değildi. Hafif yuvarlak yüzü bembeyazdı. Açık mavi gözleri tek seferde bunu hallettiği için parlarken, orta uzunluktaki siyah saçları dağılmış, boğazı az önceki gerginlikten dolayı kurumuştu. Kısık bir sesle 'Teşekkür ederim' diyebildim sadece. Daha sonra EKG makinesiyle birlikte bir bayan geldi. Tüm bu iğne işlemleri sol koluma yapıldığı için hareketsiz tutuyordum kolumu. Perdeyi sıkı sıkı kapattı ve üstümü sıyırdı. Çok kibar bir şekilde göğsüme o adını bilmediğim minik baloncukları taktı. Daha sonra ayak ve el bileklerime mandal gibi şeylerden taktı. Kaburga tarafımdaki baloncuk 2 defa çıktı, gayet sakin bir şekilde geri yerine yerleştirdi. Dokunuşlarındaki bu kibarlık bile duygulanmama yetiyordu artık. 3. defa atışında 'Ben hallederim' diyip, sağlam olan sağ elimle hızlıca yerine tutturdum. İşlem bittiğinde geriye ufak kırmızı halkalar kalmıştı vücudumda. Tomografi, akciğer filmi, ateş, kalp ritmi, kan şekeri... Daha bir sürü işlem. Tüm hepsi bittiğinde ağrı kesicinin etkisiyle biraz gevşemiştim. Çaprazımda yatan yaşlı amca çaresizce oğluna sesleniyordu. 3 dakika, 4 dakika, 6 dakika... Sonunda geldi. O kadar üzülmüştüm ki kalkıp gidecektim fakat sol kolumu yerinden kıpırdatamıyordum bile. Karşımda alkol yüzünden iki genç yatıyordu. Perdem her açıldığında yüzlerini görüyordum. Bomboş bakıyorlardı. Belki şu an başka bir alemdeydiler. Sağ tarafımdaki amca ağrılarından dolayı dakika başı inliyordu. Sol tarafımdaki kızı kan tuttuğu için kan alma işlemi baya uzun sürmüştü. Sonra kendimi düşündüm. Güçlü olmalısın dedim. Böyle bir günde, bu halinle hiç tanımadığın insanlar sana sanki kırılacakmışsın gibi kibar davranırken, bu durumda olmana sebep olan, gelmesini beklediğin, yolunu gözlediğin kişi yanında değil. Başka yollarda, yerlerde, başkalarıyla birlikte ve eğleniyor. Gözümden 2-3 damla yaş aktı. Sağ elimin tersiyle sertçe sildim göz yaşlarımı. Bunların hiç birini haketmemiştim. Anneme, babama, abime bile söyleyememiştim bu durumu. Çok üzülürlerdi. Hele annem... Görüntülü her konuşmamızda ''Gözlerin neden kızarık, şişik?'' sorularına bir şeyler uyduruyordum. Onlar için de ayakta durmalıydım. Ben bu acıları yaşamayı haketmemiştim, haketmediğim bir şeyi sonuna kadar yaşadım. Ben bunun hesabını sağlığımla, ruhumla, bedenimle, her şeyimle ödedim. Ordan oraya savrulmadan, kaçmadan. Tam burada durarak, kimseden bir yardım beklemeden, bana acımalarını istemeden.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Deniz TEKİN - Ah Bu Şarkıların Gözü Kör Olsun - https://www.youtube.com/watch?v=uvqHISGpcZs

Tuğkan - Belki De - https://www.youtube.com/watch?v=yrEkqfY5Onc

Tuğkan - Aşk Ölüyor - https://www.youtube.com/watch?v=frj_xJqI37Y

Tuğkan - Gitsen De - https://www.youtube.com/watch?v=-rvueo9SfQI

Perdenin Ardındakiler - Gökyüzü - https://www.youtube.com/watch?v=NYbfE7kTSLM

'28 EYLÜL GECESİ'

Yine o kadın ve adam. Umursamaz adam bu sefer. Kadın hala onun özlemini yaşarken adam başkalarıyla birlikte olabilecek kadar mutlu ve rahat.
Yine soğuk bir gece, kadın eskisinden de fazla üşüyor bu akşam. Bir sebepten arıyor adamı, adam keyif keyif takılıyor belli bir saat sonra kadın kapıda beklemeye başlıyor adamı. Adam koşa koşa geliyor işim var diye. Kadının yüreği burkuluyor, madem öyle benim zaten önemim yok derken adamın 'sert' ve 'soğuk' sözleriyle içeriye giriyor. Adam biriyle birlikte olma hazırlığı yapıyor belli ki yanına bir şeyler alıyor. Kadın yıkılıyor, içinden bin parça kopuyor sanki kalbine bir şeyler saplanıyor. Adam kadının yüzüne bile bakmıyor, işini de halletmiyor zaten 'evinde yap' diyor. Çıkıyorlar o evden. Adam başka birinin kollarına, kadınsa yoluna bu kez. Adam eve bırakayım diyor. Kadın o eve girerse boğulur, ölür. Bunu dile getiriyor, gözlerine bakıyor adamın tek damla yaş yok. Eliyle kendi kalbine bastırıp 'Benim buram acıyor' diyor kadın gözyaşlarıyla. Adam sadece bakıyor. 'Bırakayım' diyor yine. Kadın gitmekte ısrarcı, adamsa kadını umursamayacak kadar aceleci. Yine o buz gibi soğuk ve duygudan arınmış ses tonuyla 'dikkat et' diyor. Sanki umrundaymış gibi. Kadını yine gecenin karanlığına uğurluyor. Bulduğu sakin bir kaldırama oturup saatlerce ağlıyor kadın. Gelen geçen onun haline bakıp yardım etmek için yanaşıyor. Hatta bir çift onu evine götürmekte ısrar ediyor. Yabancı birileri onu önemsiyor, sevdiği adam değil. Bakıyor ki o çok mutlu, videolar paylaşıyor. İçindeki acı azalacakmış gibi kollarını sımsıkı kavuşturuyor kadın. Arıyor adamı çünkü artık son, dayanamıyor. Arkada son ses hareketli müzik, sesi bolca keyif barındırıyor adamın. O gece sanki hiç tanımamış, sevmemiş gibi kadını tek başına bırakacak kadar, üstüne keyiflenecek kadar mutlu adam. Kadın iyice bitiyor, son umudu da tükeniyor. O oysa belki gelir diye beklemişti o kaldırımda saatlerce, ağlaya ağlaya. Kalkıyor kadın evinin yolunu tutuyor, kasvetli eve giriyor. Canının hiç bir önemi yok artık, çok acıyor bu acı dinmeli. Bir şeyler yapıyor bu acı dinsin diye, geçmiyor. Yatağa yatıyor, suratı alev alıyor, üşüyor, titriyor kadın. Adam belki 1 belki 2 defa arayıp gezmesine devam ediyor. Merak dahi etmiyor o kadar. Saatler geçiyor adam eğlencesine, gezmesine devam ediyor. Birlikte gidelim diye konuştukları yerlere başkalarıyla gidiyor. Kadın evde yalnız, acı çekiyor. Sonrası ise kadın için boşluk. Hastanede artık, acısı diner belki diye 'sakinleştirici' istiyor, yalvarıyor. Koluna bir sürü iğne girip çıkıyor, filmler çekiliyor, saatler geçiyor. Çıplak tenine değen o kablolar, derisini içine çeken ufak balonumsu şeyler, iğneler... Hiç biri adam kadar canını yakmıyor. Sessizce bekliyor kadın her şeyin bitmesini. Adamı kontrol etmeden duramıyor, adam ise hala geziyor. Yaptıkları ağrı kesiciyle biraz daha gevşiyor kadın fakat kalbindeki acı yine de geçmiyor. Artarak devam ediyor. Gözlerini biraz kapatıyor uyumak ne mümkün. 3 saati geçik kalıyor acilde. Sonra yine o ev. Hiç uykusu yok kadının, saatlerdir de tek bir lokma koymamış ağzına. Adam orda burda yemek yerken, kadın hiç bir şey yiyemiyor. İçi almıyor artık. 1 kez aramış onu adam. Sadece 1 kez. Yatağına dönüyor kadın yine bir şey yemeden. Yatıyor yatağa öylece, saatlerdir ayaktaydı. Yine de uyuyamıyor bir türlü. Belki gelir diye hala düşünüyor, ne salak! Gelmeyecek. Böyle bir şeyin sebebi olup onu en kötü anında tek başına bırakmış, sadece 1 kez aramış sonra umursamamış onu adam. Merak edip gelmemiş bile. Yatakta döne döne uyuyor en sonunda. Onu bu hale getiren adam başka bir şehirde keyfine keyif katarken. Kuş cıvıltılarıyla açıyor gözünü kadın, içindeki acı hala gitmemiş. Kolları da acıyor fakat problem değil artık. İçinde daha kötü bir acı hakim. Adam yok hatta hala geziyor. Kadın bu kez anlıyor. Artık kadın içinde adam yok. En kötü zamanında yanında olmayan birine ihtiyacı olmamalı, ağlaya ağlaya gömecek onu içine. Adam tek bir gözyaşı bile dökmezken, kadının düştüğü şu haller... Kimseye de güvenmeyecek artık, onu mu seviyormuş? Hayır. Hiç bir erkeği almayacak hayatına. Kadına bu yakışır. Ertesi gün soluğu başkalarının kollarında almak asıl zavallı olmak, ilgi beklemek, yalnızlığa dayanamamak. O kötü gece de kadın hepsine karşı savaş verdi. Bu kadın artık yalnızlığına sığınacak, yalnızlığı ona dost olacak. Aynen karakterine yakıştığı gibi. Çizgisine döndü kadın, hiç sapmamak şartıyla ilk adımını attı. Acı içinde olan ilk adım. Orda burda dağıtmayacak kadın, başkalarıyla avunmayacak çünkü o göründüğünden de güçlü.
Herkes vaşattığını bir gün yaşar mı? Orası meçhul. Belki yaşar, yaşamalı da.
Ve aşk hiç olmadığı kadar uzak bu kadına artık. Güvenmek ise imkansız bir eylem.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://www.youtube.com/watch?v=q19UZSj28fU

https://www.youtube.com/watch?v=5SXMGpMDMVg

https://www.youtube.com/watch?v=yWFscS08UQU

''SONBAHAR GECESİ KADAR SOĞUK ADAM''

Bütün vücudu titreye titreye ayrıldı o evden kadın. Binadan çıkar çıkmaz boğazındaki düğüm çözüldü ve göz yaşları yer çekimine yenik düştü. Hıçkırıklar boğazından yukarıya doğru çıkarken nefes almak inanılmaz zor geliyordu. Ancak 3-5 adım attıktan sonra köşedeki kaldırama çöktü. Ellerini başının arasına aldı, az önce anahtarlığından eksilen, bir parça ufak bir parça ama anlamlı olan parça artık yoktu. Çantasına attı anahtarlığını. Gökyüzüne döndü yüzünü, üşüdüğünün farkında bile değildi. Sonbahar kapıya dayanıyordu yavaş yavaş, geceler onu bu hale getiren adam kadar soğuk olmaya başlamıştı. Altındaki şortu biraz çekiştirdikten sonra elleriyle kollarını tuttu. Ufaldı biraz daha ufaldı yaşadığı acıyla ters orantılı olarak. Etrafında kim var kim yok umrunda değildi. Ayağa kalktı bilinmezliğe doğru yürümeye başladı. Karanlık sokaklar onu içine çekiyordu, daha rahat ağlayabilirdi orada. Yürüdü yürüdü... Sokaklar çok yabancı, insanlar çok korkunç gelmeye başladı, ana yola doğru bir kaç adım atmıştı ki onu gördü. Arkasını döndü, az önce kendisine bağıran hem de saçma sebeplerden dolayı bağıran adamla ona sevgiyle bakan, sımsıcak sarılan adam aynı olamazdı. Korkuyordu. Biraz daha ilerledi, titreyen omuzlarına ceketi bıraktı adam. 'Hiç bir şeyini istemiyorum' diyebildi kadın. Adamsa sadece 'Bunu al' dedi. Tanıdık bir merhamet, biraz sevgi aradı adamın gözlerinde kadın. Hiç biri yoktu. Sadece bir yabancıya yardım edermiş gibiydi. 'Şimdi nereye gidersen git!' Tekrar arkasını döndü kadın. İçinden tekrarladı: 'Şimdi nereye gidersen git!' Cehennemin sonuna kadar yolum var mıydı? Ya bu sokağın sonu? Zifiri karanlık olan bu sokak. Yolun sonunda dolmuştan 3 kişi indi. Kadın korkuyla arkasını döndüğünde adamın çoktan gittiğini gördü. Daha hızlı adımlarla tırmandı yokuşu, ana yola çıktı. Evine gitmeyi istemiyordu. Hava da soğuktu, evi de, sevdiği adamda ve kalbi paramparçaydı kadının. Nasıl yaşayacaktı bu acıyla? Arkasına baka baka evine doğru yürüdü. Her sokak lambasında yüzündeki acı açığa çıkıyordu, yanından geçenler merakla suratına bakarken yoluna devam etti. Tanıdık bir yol aradı, insan, kollarında sabaha kadar ağlayacak biri ve o kişi zaten onu bu hale getiren kişiydi.
Binanın merdivenleri şimdi çok uzun geliyordu. Yavaş yavaş tırmandı, adımları sağlam basmıyordu. Evin kapısına geldi, o anahtarın eksikliği geldi yine aklına. Kapıyı açtı, evine girdi, kendisine tanıdık gelen tek şeyi, 'ceketi' çıkarttı ve koltuğa yığıldı.
Sokağın köşesindeki kaldırım ona daha tanıdık geliyordu çünkü ona yakındı. Hala 'o' diyebiliyordu. Ağlayarak geçirdiği gecelerin, midesine tek lokma yiyecek girmeyen günlerin sorumlusu olan adam. Koluna tek tük bıçakla cizikler atıp, sırf acısı belki diner diye kutu kutu ağrı kesici içmeyi düşündüren adam. 'Madem sevmeyecektin, keşke hiç gelmeseydin' diye düşündü kadın. Keşke bu kadar acı çektirmeseydin bana, sadece sevseydin. Sevmek bu kadar zor muydu? Bir insanı önce sevip sonran nasıl sevemezdin ki? Ben sevdiğim birinin gözünden tek damla yaş akmasıyla kahrolan insan, gözlerimden kaç damla yaş aktı sayamıyorum artık ve sen ben seni bilmeden önce beni seven adam, keşke beni hiç sevmeseydin. Seni hiç tanımamış olmayı dilerdim. Ben ise seni tanıdıktan sonra şu an tanıyamıyorum. Bu çok can yakıyor.
Kalktı yavaş yavaş odasına doğru yürüdü, yatağa oturdu, gözyaşları hala dinmemişti. Başını yavaşça yastığa koydu, yorganı başına, bacaklarını karnına kadar çekti. Arkasından aldığı bir yastığa sımsıkı sarıldı kadın, adam ise hobilerine ve günlük hayatına...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://www.youtube.com/watch?v=Vu_qKfKY6sA

https://www.youtube.com/watch?v=RKd9ARKtsEw

https://www.youtube.com/watch?v=-ZRkEODcN_Y&index=4&list=RDnorKNsGNUVw

'ÖZEL (!) GİBİ DEVLET OKULU'

Okul hayatımın son evresinde sayılırım. 'Üniversite' Son ama en zor evresi, hele ki ailenden ayrı okuyorsan daha zor bir durum. Şöyle ki maalesef bunu memleket meselesine çevirmek istemiyorum, bu yazı ise siyasetten oldukça uzak fakat ülkemizde eğitim konusunda büyük sıkıntılar yaşanıyor. İlkokuldan itibaren gelen bir sorun bu. Ben ilk 'SBS' mağdurlarından biriyim. Daha sonra 'YGS' 'LYS' Bir türlü sınavlardan kurtulamadık. Sonuç: İyi matematik yapamadığım için aldığım pek yüksek olmayan 'TM' puanımın tuttuğu, mezun olduğum zaman seviyor muyum, sevmiyor muyum farketmeksizin iş bulabileceğim bir bölümü tercih etmek oldu. 'İngilizce İktisat.' Keyifle mi okuyorum kesinlikle hayır! Ha matematik yapamadım diye, puanım istediğim 'Psikoloji' bölümünü okumaya yetmedi fakat şu an bulunduğum bölüm direk matematikle ilgili. İlk tutarsızlık burada başlıyor zaten. Eğitim sistemi şöyle bir kenarda dursun harcanan paralar bana 'Devlette mi okuyorum şimdi?' Sorusunu sordurttu. Pek bilinmeyen Üniversite kısmına geçiyorum şimdi. 'Üniversitede eğlenirsin asıl!' cümlesi tamamen yalan ya da ben yanlış üniversitede okuyorum.

Her sene bitmek bilmen kitap olayları bu sene başında da patlak verdi. Allahtan ikinci öğretim değilim de 'harç' parasıyla uğraşmıyorum. Bölümüm sırf İngilizce diye diğer bölümlere oranla çok daha fazla harç parası yatırmam gerekirdi. Çoğu öğrenci bununla birlikte her sene başında okula 1000 küsür TL yatırmak durumunda. ZORUNDA. Bize aldırılan bu kitaplar yabancı kaynaklı olduğu için baya bir para tutuyor. Almak zorunda mıyız? Evet. Maalesef ki evet çünkü ders notlarımızın %20'Sini bu kitaplardaki kod ile kaydolduğumuz internet sitesinde yaptığımız ödevler oluşturuyor. Ha bilgisayarımız varmış, yokmuş hiiç önemli değil canım! Bir de biz öğrencilerin her ay ederinin 3 katı kadar kirasını ödediğimiz, hayvan bağlasanız durmayacak evlerimiz var. En son ne zaman meyve yedim hatırlamıyorum bile. Pazara falan gidiyoruz da o sebzeleri, meyveleri nereye alıyoruz? Eskisi gibi 50 kuruşa, 1 TL ye domates, salatalık yok. Yemeğin salçası var, tuzu var, yağı var. Yağım bittiğinde 1 ay kadar yağsız, su ile yemek yaptığımı bilirim ben. Mücadele verdiğimiz tek şey dersler değil. Para mücadelesi veriyoruz. Kira kadar harç yatırıyoruz, kitap alıyoruz.
Burs seçeneğimiz var ama onun içinde kimsesiz olmak lazım, yoksa kimsenin burs verdiği yok. Ha bu adamlar bizim aylık bursumuzu, belki iki katını bir mekanda 3 saatte bırakabiliyorlar o ayrı.
Bir de yeni yeni başlayan 'QR kod' ile yoklama uygulaması. Telefonunuza indirdiğiniz bu uygulamayla her ders kod okutuyorsunuz. 'Yerime imza atar mısın?' olayı artık yok. Benim için pek farketmedi zaten derslere gidiyordum fakat telefonu 'akıllı' olmayan arkadaşlarımız için büyük bir sorun. Hele ki üniversite gibi kendini zaten baskı altında hissettiğin bir yerde bu eksikliğin ortada olması psikolojik açıdan zorlayıcı bir durum.

Zorla bir öğrencinin derse getirilmesini de yanlış buluyorum. Bu durum dersi sevdirmektense, sevenleri bile dersten soğutuyor. 5. kez derse katılım yapmazsanız gözünüzün yaşına bakılmadan, hasta mıydınız, çalışıyor muydunuz, ölüyor muydunuz sorulmadan dersten bırakılıyorsunuz.
Dersi gerçekten dinlemek için gelenler ile, dersten kalmamak için gelenlerin arasındaki uyuşmazlık ise derse yansıyacaktır eminim. Dersin huzurunun büyük oranda bozulacağını düşünüyorum. 10 kişi ama gerçekten dersi dinlemek isteyen 10 kişi ile ders yapmak daha kaliteli bir eğitim almamıza yardımcı oluyordu.
Bu uygulama ile öğrencileri derse getireceksiniz, evet görünüşte başarılı gibi değil mi? Fakat o öğrencilerin kafası nerede olacak? Bedenleri sınıftayken, akılları başka başka yerlerde dolanıcak.
Bu zorlama ise bir çok kişiyi derslerden soğutacak. Sadece 'YAZIK'  diyorum. Diyecek başka cümlem, kelimem yok. Ben aileme yük olamayayım diye 'Devlet Üniversitesinde' okuma kararı aldım. Onlardan uzakta olmaya razı oldum. Keşke ailemin yanında kalıp yarı burslu özel de okusaydım. En azından 'ÖZEL' olurdu.

'Öğrenci'

''DIŞ GÖRÜNÜŞ''

Her sabah olduğu gibi alarmın sesiyle uyandım. Ellerimi yatakta gelişigüzel gezdirip telefonu buldum ve kulaklarımı tırmalayan alarmı kapattım. Gün ışığı odama vurmaya başlamıştı, perde yavaş yavaş havalanıp sönüyordu.  Yavaşça doğruldum yattığım yerden, hava buz gibiydi. Hırkama uzandım ve giydim. Yüzümü yıkadım, çay suyu koydum, televizyonun düğmesine dokundum... Her sabah yaptığım gibi. Canım bir şeyler yemek istemiyordu yine. Son zamanlarda bu böyleydi aslında. Kendimi fazlasıyla çirkin ve kilolu hissetmeye başlamıştım. Her gün aynada yüzüme, vücuduma bakarken içimden bir şeyler kopuyordu. Hani biri tarafından sevilirseniz, mutlu olursanız kendinizi güzel hissediyorsunuz ya her şeye rağmen işte o biri o kadar güzel kişileri beğeniyor ki siz gördükçe kendinizi daha da çirkin hissediyorsunuz. Hayatınızda sizi güzel ve özel hissettiren biri varsa şanslısınız yani, o zaman iştahınızı kapatacak bir şey olmuyor. Neyse çayımı aldım, koltuğa geçtim. Yine sosyal medya mecraları aynıydı. Aynı yüzler, aynı pozlar, aynı tipler. O kadar kalıplaşmış ki. Bence herkesten farklı olmak sizi kötü ya da çirkin yapmıyor. Farkınızı fark eden biri varsa hele çok şanslısınız. Her ne olursa olsun sizi seven, her gün sevgisi artarak devam eden, sizin dışınızda kimseyi umursamayan biri. Tek bir kişi. Hayatınızı güzelleştirebilir de yıkabilir de seçim onun.
İnsan her gün aynada kendine bakıp bazı cevaplar aramaktansa, güzel sözler duymayı istiyor önem verdiği kişiden. Ego değil bu. İster motivasyon diyin ister başka bir şey, sevildiğini bilmekten çok hissetmek o kadar güzel bir duygu ki. Kan bağınızın olmadığı biri tarafından seviliyorsunuz. Değerli hissediyorsunuz.
Ben ise biraz olsun yiyeyim diye ayarladığım ufak bir kase mısır gevreğine bakıyorum. 2 kaşık almışım, midem bulanıyor. En son dün aksam 5 gibi bir şeyler yemiştim diye düşünüyorum fakat 3. kaşığı almak çok zor geliyor. Ekranda  beğenilen fotoğraflar... Bi kendime bakıyorum bi onlara. Kaseyi elime alıp çöpe döküyorum. Çayımdan bir yudum daha alıp tekrar koltuğa kuruluyorum.
Acaba hangi kalıba uyuyorum diye düşünüyorum. Madem kalıplaşmış seviliyor artık. Acaba bu mağazanın hangi reyonundayım? Hangi reyonda, kaçıncı sırada, ne şekilde? Ama durun paketim biraz şekilli, renkli ve güzelse eminim biri beğenip alacaktır. Yoksa ben paketi pek hoş olmayıp içeriği sağlıklı olanlardan mıyım? Peki kim gelip beni dışarıdan görüp beğenmedikten sonra alıp içeriğe bakar ki. Durum bu şu an başka bir şey değil. Kitapları bile kapağına göre değerlendiriyoruz. Kapağını beğendiğimiz kitapları okuyoruz, paketini beğendiğimiz yiyecekleri alıyoruz, sırf çok şık diye ayağımızı yara bere içinde bırakan ayakkabılara yöneliyoruz. Neden? Çünkü güzel değil mi? Bakın bu güzellik benim. Bakın, görün, benim diyebilmek için aslında bomboş olan şeylere yönelmek niye. Ben kitabın da az bilinenini, şarkının da az dinlenmişini severim. Özeldir onlar. Öyle dışarıdan bakıldığında pek bir şey anlamazsınız. Okudukça, dinledikçe değerlenirler.
Nasıl göründüğün değil de nasıl düşündüğün önemli.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

When I see your face
There's not a thing that I would change
Cause you're amazing
Just the way you are
And when you smile,
The whole world stopsstares for a while
Cause girl you're amazing
Just the way you are

https://www.youtube.com/watch?v=LjhCEhWiKXk

''GÜZEL BEDENLERDE ÇİRKİN KAFALAR''

Güzellik kavramı diye bir şey neden var diye soruyordum hep kendime. '90 60 90' neye göre bu ölçüler? Kime göre? Yok ince belli olsun, büyük göğüslü olsun... 'Squat yap be abi zor değil!'  Peki o minik beyinleriniz için kitap okumayı veya düşünmeyi denediniz mi? İnsanın kafasını geliştirmesi, farklı bakış açıları yakalaması güzel bir bedene kavuşmasından çok daha zor. Bakmayın orda burda elinde kitapla gezenleri. Instagrama fotoğraf attıktan sonra, o kitabı da bir köşeye atıyorlar. Dışarı da edebiyat parçalıyorlar, neyin ne olduğundan haberleri bile yok. Hala 'Herkes' yerine 'Herkez' yazanlar var. Zor değil açıp bakması, internet elimizin altında. Saatlerce o ne yapmış, bu ne paylaşmış diye bakacağınıza açın 2-3 şey okuyun, bilgilenin. Bilgiye ulaşmak bu kadar kolayken ulaşmamak için çabalıyorsunuz resmen. Neyse konumuza dönelim. Güzel bedenler, boş kafalar veya çirkin kafalar. Ne derseniz artık. Her zamanki gibi salona gittim bu akşam ve etraf spor yapmaktan çok gövde gösterisi yapan, konuşmaya çalışsanız iki kelimeyi bir araya getiremeyecek insanlarla doluydu. Kadınların pilates yaptığı daha küçük bir odaya geçtim. 2 tane kadın da içerideydi. Aynada kendilerini incelemekten spora pek odaklanamıyorlardı zaten. Matı serdim yere, hareketlerime başladım. Konuşmalarına kulak misafiri olmamak elde değil çünkü öyle bir bağırıyorlar ki sesleri müziği bastırıyor. Biraz daha uzun ve ince olanı, daha kısa olanına:
-''Abi ya tatilde de bırakmadım valla, o pislik herif görsün bakalım beni. O kim ki yeeaa!!!'' 
-''Sen kimsin ki beeeğğğ!!!''
-''Aynen, bir de kaslı kaslı fotoğraf atıyor beni taşıyamayan herif! Görsün bakalım, onun üstüne kaç tanesiyle birlikte oldum.''
-...
-''Neyse ben gidip şu içerdekilere (erkeklere) laf atayım.''

O an kadınlığımdan utandım. ''Bedenini kullanacağına biraz kafanı kullansaydın belki o da pişman olur dönerdi.'' dedim içimden. Bu kadar basit olamazdı, böyle düşünmek ne bileyim düşünememek herhalde. Yüzlerinde bi ton makyaj, spora değil de podyuma gelecekmiş gibi giyinmeleri. Herkes istediği gibi giyinir tabi fakat bu durum bambaşka bir şeydi. İntikam için başkalarının yatağına girmek fazla ucuz. Kafam yoksa, vücudum olsun düşüncesi rezilce. Bir insanla oturup karşılıklı muhabbet edemiyorsam, mantıklı cevaplar alamıyorsam; karşımdaki ister zengin olsun, ister çok yakışıklı, ister dünyanın peşinde olduğu bir kişi olsun (Gerçi bana mı bakar o be? Değil mi?) kesinlikle kalkar giderim. Umrumda olmaz.

(''Güzel bir bedene sahip olan kadın bir gece için iyidir, fakat güzel bir akla sahip olan kadın ömür boyu iyidir.'')


Bizde hep güzeli güzele yakıştırmak vardır. ''Beden uyumu'' denir buna. Sanki ''Sen çirkinsin, o güzel yakışmazsınız.'' demenin daha kibar yoluymuş gibi.
''Ay şuna bak güzelim kız çirkin bir erkeğe kurban gitmiş. Nesini beğenmiş ki bu ucubenin?'' 
Eminim duymuşsunuzdur bunu. Belki kullanmışsınızdır bile. Kendini buldu belki, belki kalbini buldu, ruhunu buldu. Hem size ne ki? Ne haddinize başkalarının ilişkisine laf etmek. Dış görünüşe bakarak hüküm vermek.
Bir insanın bedeninden önce kalbi güzel olmalı, kafası çalışmalı. Cümleler ağzından öyle bir çıkmalı ki, ahenkle dans etmeli. Ruhunuza, kalbinize dokunmalı. Hissettirmeli... Beden yaşlanır zamanla. İsterseniz deli gibi para harcayın gece kremlerine, makyaja, gündüz kremine, öğle kremine, estetiğe... Yıllara meydan okuyamazsınız. Yavaş yavaş yaşlılık çizgileriyle dolar bedeniniz. Bedenini sevdiğiniz kişi yavaş yavaş bu güzelliğini kaybeder. Kalp ise durana kadar sevdiğiyle birlikte atmaya devam eder.
Güzellik kalıplarından çıkın. Çıkmalıyız. Kimse çirkin değil ama düşünceler çirkin, kirli, pis, saçma, ahmakça. Birinin bedeninden önce kalbine dokunun, gözlerde arayın manaları, saçlarında kaybolun, ruhlarınız birbirine karışsın, düşünceleriniz birleşsin daha da kuvvetlensin. Güzel sevin, güzel olanı değil, kalbinize hoş geleni sevin, göze hoş geleni değil...

(''Kadın için güzellik akıldan daha önemlidir çünkü erkek için izlemek, düşünmekten daha kolaydır.'')

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''Benim solup giden güzel kokan çiçeklerim var''

https://www.youtube.com/watch?v=VWaUnqiY7yQ

''DERİN BİR NEFES AL''

Saçlarımdan akan sular tişörtümü ıslatırken sadece oturup bir noktaya daldım. Burnuma ara ara gelen şampuan kokusu huzur verirken içimdeki dehşet sahnesi 1 saniyeliğine duruyor ve sonra daha şiddetli bir şekilde devam ediyordu. Neye, neden baktığım konusunda hiç bir fikrim yok gibiydi. Aklım biraz başıma geldiğinde televizyondaki ses dikkatimi çekti. Bir kadın bağıra bağıra koşuyordu, biraz sonra peşinde olan adam tarafından yakalandı. Kadının güvercinlere olan sevgisini özgürlüğüyle bağdaştırmışlardı. Sonra tekrar aynı noktaya odaklandım. Düşüncelerim hızla kafam da dönerken saati merak ettim. Çoktan yarım saat geçmişti, Tişörtümün ıslaklığını hissetmemle ürpermem bir oldu. Oturduğum yerden kalkıp üstümü değiştirdim ve saçlarımı gelişi güzel topladım. Nasıl olsa evdeydim, dışarda da böyle oluyorum gerçi. Makyajmış, saçlarımmış, kıyafetimmiş artık pek umrumda değil. Yarın ki derslerime baktım, fazlasıyla yoğun bir yıl beni bekliyordu anlaşılan. O boş noktaya odaklanıp saatler harcayabilirdim. Bu manasız şeyi o kadar çok yapmak istiyordum ki, herhangi bir nesneye yeniden odaklanabilirdim her an. Gözlerimi kırpıştırıp kendimi uzak tutmaya çalıştım. Hayatın geneline bakınca ben sadece ufacık bi ayrıntıydım. Bir şeyleri değiştirebilirdim, buna inanıyorum fakat ufak bir adım dahi atamıyorum. Kendime biraz güç vermeliyim, başkalarının desteğini almalıyım biraz. Belki beni seven tek kişinin. Mutlu bir haber aldığımda koştuğum ilk kişi belki bana umursamazca bakan 'iyiymiş' diye geçiştiren biri, ayaklarım yerden kesilmişken, bulutların üstüne varmak üzereyken yere çakılmama sebep olan cümleyi kuran kişi. Benim aldığım habere benden daha çok sevinecek birine ihtiyacım var. Duyguya ihtiyacım var, duvara değil. Her gün evde dört duvar arasındayım zaten. Saçma sapan şeylere gözlerim takılıyor, gece uykularımdan uyanıp saatlerce yatakta oturuyorum. Sokağı dinliyorum her gece. Sabaha karşı yeniden uyuyorum, çok az bir süre daha. Çok yorgun uyanıyorum, gece boyu savaşmışım gibi. İçimdeki savaşa yenik düşmüşüm gibi. Dünya beni içine alıyor yavaş yavaş. Bu rutin beni yormaya başladı. ''Nereye kadar devam edecek?'' diye soruyorum kendime. Monotonluk canımı sıkmaktan öteye geçti, boğazıma sarılıyor sanki.

Adım adım ele geçiriyor bedenimi. Hayatımdaki ufak bir farklılık, izlerini silip atsa da ertesi gün tekrar beni buluyor.
Yine de ona inat, buna inat, şuna inat, sözlere inat, hayata, yaşananlara, iftiralara, yalanlara, depresyona inat, her şeye inat yaşamalı insan. Her dakikanın değerini bilerek. Sevdikleriyle belki sevmedikleriyle bile yaşamalı, yaşamayı öğrenmeli. Hepimiz nefes alıyoruz, yaşadığımızın farkında bile olmadan.
Birlikte...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Zor çok zor , elimin altından kaçan o yaz gibi, bulutların ardından...



https://www.youtube.com/watch?v=Rkg_urj1I5M