"ESKİDENDİ, ÇOK ESKİDEN."

Ah o eski bayramlar nerde?, eskiden böyle miydi? Gibi onlarca cümle kuruyoruz. Gerçekten eskiden böyle miydi insanlık ya da insanlık kaldı mı? Şimdi her şey kolay, evet bir sürü imkanımız var sevdiklerimize ulaşmak için fakat biz ulaşmıyoruz, ulaşmak istemiyoruz. Bir yerde oturduğumuzda telefonu bir kenara bırakıp muhabbet etmek bile çok zor artık. Arkadaşlarımızın neler hissettiğini attıkları tweetlerden çıkartıyoruz. Sormuyoruz nasılsın, iyi misin, neyin var? Diye. Gözlerde, bakışlarda anlam bile kalmadı. Anlam artık atılan tweetlerde, whatsapp durumlarında, paylaşılan şarkılarda/cümlelerde/şiirlerde aranıyor. Anlam aslında gözlerde, kalpte, bakışlarda, dokunuşlarda. Kim uğraşıcak ama değil mi arkadaşının derdiyle? O derece ruhsuz bedenler, o derece taştan/ soğuk bu insanlardaki kalpler. Yüzüne canım, cicim dedikten sonra arkasından sövebilecek kadar karaktersiz ve utanmaz insanlar... Sanırım ben fazla umursayan bir insanım. Kimsenin kalbini kırmamaya çalışırken, kendi kalbim kırılsa bile başkalarının yüzündeki tebessümle mutlu olmasını da bildim; gözyaşlarıyla hüzünlenip, ağlamasınıda. Şimdi bakıyorum arkadaşının ağlamasından keyif alanlar var. İyi/kötü demeden gece/gündüz farketmeden bizi dinleyecek insanlar olmalı hayamızda. Mutluluğumuzu kıskanıcak kadar bencilse biri, o kişi artık bizim için hiçkimse olmalı. Arkadaşım yok diye üzülenlerdenseniz bence pek üzülmeye gerek yok. Benim de yok fakat büyük bir eksiklik hissetmiyorum. En azından benim arkamdan konuşacak karaktersiz insanlar hayatımda yok. Ben derdimi paylaştığımda yapmacık bir tavırla 'ayyy canım çok üzüldüm' diyecek, bu yapmacık tavrıyla içimde kusma isteği uyandıracak kişiler yok. Ben eski arkadaşlıkları bilirim. Yeni bir kıyafet, telefon ya da oyuncak alındığında onu arkadaşımızla paylaştığımız zamanları bilirim. Oyun oynarken sürekli ebe olan arkadaşıma üzülüp bilerek sobelendiğimi, her akşam ezanına kadar içimizde kötülük olmadan, kimeye zarar vermeden oynadığımız oyunları bilirim. Elimdeki telefon arkadaşımınkinden daha iyiyse ya da arkadaşımın telefonu yoksa o telefonla hava atıp, gözüne sokmak yerine bunu onunla paylaşmasını bilirim. Sınıfta diğer arkadaşlarıma göre yüksek not aldıysam her ders 'En yüksek not benimdi, ben aldım o notu' gibi gereksiz ve egoyu tavan yapan cümleler kurmamam gerektiğini bilirim. Ve buna benzer yüzlerce kalpten olan davranışı bilirim. Bildiklerim şimdi çoğu kişinin bilmediği veya bilmezden geldiği şeyler. Şeyler işte. Adı bile konmaz. Yürekten olan davranışlardı çünkü bu davranışlar. İçimizden gelenlerdi. İçimizden gelmiyor artık, bunlar göstermelik davranışlar oldu. Profillerinde köpeklerle, kedilerle sevimli (!) Fotoğrafları olanların gerçek hayatta hayvanlara karşı iğrenç tavırlarının olması da ayrı bir ironi zaten.
Komşusu açken tok yatan bizden değildi. O zaman bizden olan çok az insan var. Hayvanlar bile yiyeceklerini paylaşması gerektiğinin farkındayken bu insanların sorunu ne? Hani o çok yumuşak kalbiniz? Niye sadece büyük bir olay olduğunda açılıyor o pis ağızlarınız? Artık yaşanan her olaya karşı yazı bile yazasım gelmiyor. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın mantığı yakında yavaş yavaş hepimizi öldürücek. Belki bugün dokunmadı sana, peki ya yarın? Amaaaan dokunana kadar sorun yok, paran varsa zaten sana açılan her kapı kaçış yolun olabilir.
İçinde gerçek sevgiyi ve iyiliği taşıyan insanlarla tanışmak istiyorum ben artık. Başkasının yaptığı ufacık iyiliği gördüğümde bile yüzümde kocaman bir gülümseme oluyor. Hala kalbinde iyiliği ve güzelliği barındıran (az da olsa) insanların olması beni mutlu ediyor. Kalbinizin kıskançlığa ve fesatlığa esir olmaması dileğiyle. Kendinize ve başkalarına iyi bakın, iyi davranın. En önemlisi de kendinize nasıl davranılmasını istiyorsanız, başkalarına da öyle davranın.

-------------------------------------------------------------------

*Sezen Aksu - Eskidendi, çok eskiden
*Yüzyüzeyken Konuşuruz - Bakkal Osman Abi